Een creatieve
Al van jongs af aan voel ik dat er creativiteit in m’n
genen zit. Overgeërfd van de vrouwelijke lijn in mijn familie. Mijn oma was een
creatieve vrouw, ze maakte de mooiste poppen, mijn groottante maakt de mooiste
kaarten, en mijn mama is ook een echte doe-het-zelver met van alles en nog wat.
Ze gaf mij en mijn zus al snel alle mogelijke middelen om
ons te kunnen uiten op dat vlak. Wanneer het plastieken tafelkleed uit de kast
werd gehaald wisten we dat we weer iets creatief mochten doen; gipsen beeldjes
gieten en verven, nummerplaten schilderen, met strijkkralen spelen, juweeltjes
maken uit plastiek, knutselen met papier, enz…
Ik kon behoorlijk goed tekenen en werd daar ook in
bevestigd door familie en vrienden. Toen ik 12 was vond ik het dan ook een
goede keuze om KSO te gaan studeren.
Iets wat ik tot mijn derde middelbaar heb volgehouden,
hierna besefte ik dat ik ook interesse had in wetenschappen en biologie en voor
ik het wist was ik in 2011 afgestudeerd
als verpleegkundige.
Maar dat creatieve is altijd blijven sluimeren, tijdens
mijn studies had ik een blog en knutselde en creëerde ik erop los.
Ik ben een alleskunner, of toch een alles-probeerder.
Breien, haken, verven, tekenen, drukken, stempels maken,
naaien, boetseren, boekbinden, illustreren, juwelen maken, noem het en ik heb
het vast wel al eens geprobeerd. En ik had deze blog...
Amai zo schoon, verkoop je dat ook?
Wat krijg je te horen als je maaksels in de smaak vallen,
juist ja, ‘amai ge moet dat verkopen!’
Wat ik in 2010 ook deed, het was de opkomst zeg maar van
de ambachtelijke makers, het was nieuw, en het verkocht wel. Maar niet meer en
niet minder.
In 2017 na wat, laten we het levensuitdagingen noemen,
begon het weer harder te kriebelen dan ooit. Dus werd ik zelfstandige in bijberoep
en begon ik een pop-up winkeltje voor 3 maanden in Leuven. Het heette ‘Bloom’.
Ik maakte en maakte en er leek geen stopknop te zitten op
mijn ambities, dankzij sociale media vloog ik hoog.
Want op sociale media wordt je vaak gevolgd door mensen
die jou dingen leuk en mooi vinden, ik heb nog nooit of weinig negatieve
ervaringen gehad met sociale media. Dus met andere woorden; je wordt continu
bevestigd.
De enige kritische kijker is mijn man. Die me voorzichtig
probeerde te waarschuwen dat het hele zelfstandige verhaal een heel moeilijk en
bij tijd heel duur verhaal is, en dat het echt niet allemaal rozengeur en
maneschijn is. Maar met de diamanten oogklepjes op overblufte ik hem met
allemaal goede argumenten en ik geloofde er zo hard in, en in mezelf, dat ik de
signalen niet zag.
De signalen dat het echt soms eerder strontgeur en flikkerlicht is ipv rozengeur en maneschijn.
-Let’s
talk money
Zo cool, dingen kunnen
kopen voor je onderneming. Marketingmateriaal, middelen, een website.
Elke uitgave is een uitgave maar in je hoofd denk je; ik heb dat nodig! Dat
betaalt zichzelf wel terug. Ooit. Toch?
Je moet een boekhouding bijhouden. Je doet dit in het
begin vol overgave, als een echt winkelmevrouw. Dan verwaterd het een beetje en
prop je kassabonnetjes gewoon in een map, eerst nog wat gesorteerd, daarna
gewoon, bij de hoop… En hoeveel had je nu ook weer uitgegeven voor dat marktje?
En hoeveel zat er in je kassa toen je naar dat marktje ging. Och, ik ‘gok’
zoveel…
Je eerste afrekening voor de sociale bijdrage valt in de
bus. Shit, dat is toch wel duur. Aha er bestaat zoiets als de
vrijstellingsregeling! Om deze aan te vragen moet je wel even een
administratief bos door, maar dit lukte nog net. Oef, ok I’ve got this!
Maar eigenlijk… Boekhouding bijhouden en
kwartaalaangiftes doen is de hel. Je wil echt niet zien hoeveel je hebt
uitgegeven aan stickers. En alle inkomsten van dat ene marktje, daar heb je
eigenlijk niets aan over gehouden. (want tijdens dat marktje moest je toch ook
eten, en drinken, en ook iets kopen van die sympathieke buurvrouw…)
Tijd tijd tijd
Tijd kruipt in je project alsof het een bodemloze put is
die je wil vullen. ’s Avonds kijk je niet naar tv, want er moet nog iets af. Je
bent altijd bezig, het stopt nooit, je project is altijd bij je. In je hoofd,
in je huis (en al dat materiaal moet ergens staan…)
Je gaat naar markten op je vrije dagen en bouwt een
pracht van een standje op en iedereen die langsloopt zegt ‘oooh’ en ‘aaaah, amai
zelfgemaakt?!’. Maar eigenlijk vriezen je tenen eraf want het is f*cking koud,
je bent al vroeg op, je hebt honger, je moet pipi maar durft je stand niet
alleen laten…
Met andere woorden, het put uit. Eerst haal je er zoveel
energie uit. Bij elke like, bij elke leuke commentaar krijg je een boost. En als
er eens iets of iemand iets minder leuk zegt dan denk je, tja ‘haters gonna
hate…’
Mensen waren aardig, zeker in real life. Want als je
vriendin of familielid zo een avontuur aangaat zeg je zelf toch ook: ‘wauw das
tof! Goed bezig, ik zou het niet kunnen, hoe doe je dat!’
Boem, weer een boost, ik kan het! Zie me gaan! Iedereen
zegt het!
Maar eigenlijk was ik heel moe, ik miste mijn baby van 4
maanden oud, ik putte mezelf uit en ik had stress over al het geld dat buiten
stroomde maar niet binnen.
The grand finale
Toen de financiële afgrond in zicht was, en dan bedoel ik
echt serieus in zicht, als in: nog 1 maand en ik kan geen enkele rekening meer
betalen. Wist ik dat ik mijn eerst zo vurige droom moest opbergen.
Om het in de woorden van kaatje van ketnet te zeggen,
schuddebolleeee PATS
Weg alles. Gelukkig had ik mijn diploma en kon ik snel
weer aan de slag in de zorgsector.
De eerste weken gaf ik nog een draai aan mijn verhaal,
want je moet nu aan iedereen uitleggen dat het niet gelukt is en je zegt dat je
trots bent dat je het geprobeerd hebt. Dat falen niet bestaat en blablabla.
Maar eigenlijk was ik echt boos, ik had gefaald, noem het toch gewoon zoals het
is, en durfde dat niet toegeven. Ik voelde me KUT. Ik wou er niets meer mee te
maken hebben. Ik sloot alle social media af en liet sommige rekeningen
onbetaald en berichten onbeantwoord.
En wat hebben we geleerd?
Nu, een halfjaar later is alles zo goed als afgerond.
Financieel zit ik er terug bovenop, de laatste rekeningen zijn betaald, en ik
kan er eindelijk terug over spreken.
Het is niet omdat je ergens goed in bent dat dit
zaligmakend is, je wordt zo gestimuleerd door mooie praatjes, door successen,
het lijkt allemaal zo makkelijk.. Maar; mooie quote, hier komt ‘ie;
Het is niet omdat je lekkere wafels kan bakken dat je
morgen een bakkerij kan beginnen.
Ik heb mijn statuut als zelfstandige in bijberoep
opgezegd (waarvoor ik zelfs eerst heb moeten sparen, oh ironie. Een statuut
opzeggen kost redelijk wat geld…) en ik kan alleen maar zeggen, wat een
opluchting.
Ik heb veel mensen en makers leren kennen en ze zullen je
eerst niet willen vertellen wat ik je nu verteld heb. Want er hangt toch een
klein beetje schaamte rond, dat je moet toegeven dat het soms echt niet leuk
is.
Ik werk nu terug voor een loon waarvan ik weet dat het op
het einde van de maand op mijn rekening staat, ik werk hier hard voor en ik
word ervoor beloond.
Ook social media kan ik niet weerstaan, en dan vooral
instagram, ik deel graag dingen, al is het met mijn kat. Daar is niets mis mee.
En het kost me niks.
En creatief zijn, dat ben ik ook nog steeds. Ik breide me
net nog een haarband, en een trui voor mijn dochter. Maar alleen voor mezelf,
vrienden en familie. En als iemand zegt ‘amai wat schoon, ge zou dat moeten
verkopen!’ Dan zeg ik; nee merci. Been there done that…
